De markt van Otavalo

Onze laatste stop in Ecuador is Otavalo, waar de bekendste markt van het land wordt gehouden. Niet bepaald eentje als in Quilotoa, dit is een pur sang toeristenmarkt! Noem het gerust een toeristenval, want nadat we net onze kilo´s kwijt waren kunnen we toch niet weerstaan aan de typische kleurijke maskers... postpakketje opsturen dan maar...





Na beraad hebben we de Galapagos links laten liggen. Schandalig duur, sowieso, maar na wat onderzoek hebben we ook helemaal niet meer het gevoel dat het iets exclusiefs is waar je moet geweest zijn... Overbevissing, vervuiling en, uiteraard, negatieve impact van het toerisme maken dat we hier 50 jaar (zelfs tien had nog goed geweest) geleden hadden moeten zijn. Idem dito met onze wens een culturele uitwisseling met een indianenstam in de amazone te hebben. De standaard tours bieden jungle trips waar zogezegde indianen zich omkleden om souvenirs te verkopen... Op dus naar Colombia, waarvan er alleen maar negatieve berichten in de pers verschijnen maar een van de hoogtepunten van Zuid-Amerika is volgens veel mede-reizigers!

Quito en de waarheid over de evenaar!

Quito heeft de vorm van een lange uitgerekte banaan. Het oude centrum ligt te midden van steile volbebouwde heuvels en is een waar juweeltje met zijn mooie kerken, prachtige plaza´s en adembenemende vista´s.




De streek rond Quito is eveneens het bezoeken waard. De warmwaterbronnen van Papallacta worden de mooiste van het land genoemd, en dat willen we graag zelf aan de lijve ondervinden. Heet als het is in Quito hopen we op een straf manoeuvre van de weergod(en), en zowaar, als we in Papallacta uitstappen is het er koud en stormachtig, ideaal om een halfdagje te weken in zalig heet water recht uit de buik van moeder aarde!

Ecuador zou Ecuador niet zijn moest de evenaar hier niet lopen. We poseren voor de typische "hier-zijn-we-geweest-foto" voor het officiële monument waar de bekende lijn dwars doorloopt. De ECHTE evenaar-ervaring krijgen we in het alternatieve museum een eindje verderop, waar de eigenlijke evenaar loopt, berekend volgends de GPS. Klein detail, de Inca´s en pre-Inca culturen hadden deze plaats al lang geleden aangeduid, maar een Franse wetenschapper dacht dat hij het beter wist.
.

Aldus zijn er twee evenaren op enkele tientallen meter van elkaar. Ons moet je niet vragen welke de echte is, na enkele eenvoudige experimentjes valt onze mond open van verbazing van de kracht die van deze lijn uitgaat. We nemen volledig onze woorden terug over "die stomme lijn" van aan het officiële momument, nadat we een ei gebalanceerd hebben op een spijkerkop (probeer het maar) en de onmogendheid gevoeld hebben om recht over de evenaar te lopen (door de krachten die je langs twee kanten aantrekken). Top of the bill is uiteraard de proef met het water! En ja hoor, op een meter links (zoals bij ons) draait het tegenwijzerzin, rechts van de lijn draait wegstromend water in wijzerzin en op de evenaar valt het gelijk een blok naar beneden!! Onvoorstelbaar!

De Quilotoa Loop

Niet weten waar naartoe, op de bus richting Quito ergens halverwege afstappen en het onbekende tegemoed, dat kan alleen maar meevallen! Zo begonnen we aan de Quilotoa-loop, een prachtig stukje landelijk Ecuador waar de tijd is blijven stilstaan, goederen nog gestransporteerd worden op ezels en kinderen nog verrast zwaaien als ze ons zien. Een welgekomen break van de rijke steden waar de malls en fastfoodketens de plak zwaaien.

We logeren bij een familie in het dorpje Quilotoa, dat bestaat uit een 20-tal huizen. Het onze ligt op 20 m van de Quilotoa krater. Jawel, een uitgedoofd azuurblauw kratermeer dat constant van kleur veranderd. Een spectaculair zicht. Afdalen tot aan het kratermeer is een makkie, de beklimming vergt net iets meer...

De volgende morgen zitten we al bij het ochtendgloren achter in de camion van de man des huizes richting de markt in Zumbahue. De zaterdagmarkt lokt volk van hoog uit de bergen, die hun goederen op lama´s tot hier brengen. Alles wat je maar kan verzinnen wordt hier verhandeld, van exotische groenten en fruit tot pannen en potten voor een leger, oude schoenen, (nep) CD´tjes en zowaar nog cassetjes, maar ook varkens, lama´s en schapen die er duidelijk geen zin in hebben (ondervindt Bert aan de lijve als hij een losgeslagen schaap wil vangen en gebodycheckt wordt door het schaap dat een meter hoog springt!!).
.


Een goed lijvig schaap kost al snel 80 dollar, dus beperken we onze aankopen maar tot enkele (rode) bananen.

Wanneer we aan de vleesafdeling komen, keren onze magen al en wanneer we in de afdeling slachterij komen, mogen we ons ontbijt terug inslikken. Slachten gebeurd hier op eeuwenoude wijze, mes in de keel en 10 minuutjes laten bloeden (geeft het malste vlees volgens de man met het mes). Niets gaat hier verloren, geen druppeltje bloed, geen stukje vlees. Wanneer de slachter de poten afsnijdt en zorgvuldig het bloed uit de poten zuigt (waarna hij op Hannibal Lector uit Silence of the Lambs trekt), besluiten we dat het tijd is om de markt te verlaten en terug naar Quilotoa te gaan om onze wandeling aan te vatten.

Nu we ongeveer 15 kg lichter reizen (!!!) kunnen we de 5 u durende wandeling naar het volgende dorpje over de kraterwand wel aan met onze bagage. We ontmoeten vriendelijke herders die ons graag de juiste richting wijzen en wandelen door prachtige heuvels met besneeuwde vulkanen op de achtergrond.
.

Dit is het Ecuador waar je van droomt, voldoening van krijgt en dat voor eeuwig op ons netvlies staat gebrand...
.

De baden van Baños

Baños: Regen, warmwaterbronnen en al de rest (van een brug swingen, vulkaan kijken,...) dat door de regen in het water is gevallen :-(

En alsof dat nog niet genoeg is, vertellen ze ons dat de trein die we gingen nemen (op het dak gezeten) in reparatie is en dus niet zal rijden!!

Waar naartoe nu??

Het iguanapark van Guayaquil

Wanneer we uit de bus stappen overvalt een enorme hitte ons. Geen zuchtje wind, ongelooflijk warm en heel vochtig maar gelukkig beschikt de hostal over een zwembad (dat we niet gebruiken).

Guayaquil is een bezoekje waard voor twee zaken, namelijk Parque Bolivar, waar honderden reuze iguana's te midden van het stadsgeweld verbroederen met rustende mensen, en ten tweede, de Malecon 2000.

Die Malecon is een enorm geslaagd renovatieproject van de Guayaquilse "kaaien", het paradepaardje van de stad. Misschien kan Patrick Janssens hier wat ideetjes komen opdoen?

En dan is het zover... op het ongoddelijke uur van 3 u 's nachts vertrekken we naar de luchthaven om afscheid te nemen van Liesje en van een fantastische maand samen reizen.

Zon, zee, strand, walvissen, surfen en duiken in Montañita

Liesje's laatste week breekt aan, hoog tijd dus om zon en zee op te zoeken aan de Ecuadoriaanse kust. We belanden in Montañita, een hippie-dorpje waar men graag ziet en gezien wordt, de zwemshorts 5 cm lager hanger dan normaal en uiteraard de surfplanken alom tegenwoordig zijn.

We overnachten in een soort zeerovershol, onder een open rieten dak, met prachtig zicht op de zee, de rugzak ruilen we voor een houten kist. Alleen een zwart lapje ontbreekt...
.
.

Maar niet alles draait hier rond sun, sea and sex. Nabijgelegen Puerto Lopez is de uitvalsbasis voor onze zoektocht naar walvissen! Wanneer we na een uurtje rondvaren nog geen glimps van een walvis hebben opgevangen, beginnen we te geloven dat walvissen spotten moeilijker is dan een speld in een hooiberg vinden. Maar plots zien we voor onze boot twee mastodonten perfect synchroon hoog boven het water uitspringen en met een geweldige kracht op hun rug in het water donderen. Onze monden vallen open van verbazing en er worden ook een paar kreetjes geslaan. Een uur bewonderen we een vijftal spelende, springende, zwaaiende walvissen die soms tot vlakbij onze boot zwemmen. Onvoorstelbaar.

Uiteraard wagen we ons ook aan "the real thing", we nemen de eerstvolgende golf met onze surfplank. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na twee uur les volgen zijn we min of meer in staat een goeie golf te nemen en de microseconden die we rechtstaand op onze plank doorbrengen zijn geweldig!

Dagje duiken hoort er ook bij, zeker met de kans op nog een ontmoeting met walvissen. Liesje doet dapper mee en gaat voor haar eerste duik! Geen walvissen, noch schilpadden (we vonden er wel twee dode op het strand) maar toch weer een onvergetelijke dag (en voor Lisa zeker voor herhaling vatbaar).
.
.